Οποιος τη νύχτα περπατεί...

Η τελευταία φορά που ήρθα στην κατασκήνωση, ήταν ένα απόγευμα του προηγούμενου Οκτώβρη. Μια φίλη, που έχει σπίτι εκεί, μου πρότεινε να πάμε για βόλτα. Μετά τον καφέ στο σπίτι της, αποφασίσαμε να πάμε να περπατήσουμε. Είχε ήδη νυχτώσει. Η κατασκήνωση ήταν έρημη. Πήγαμε προς το νότο, για να δω πως είχε γίνει το σπίτι που κάποτε μας ανήκε. Ξαφνικά πετάχτηκαν μπροστά μας όλοι οι σκύλοι της κατασκήνωσης. Ομολογώ ότι τρόμαξα. Η φίλη μου απόρησε που οι σκύλοι ήταν εκεί, γιατί όπως μου είπε, το χειμώνα "κατοικοεδρεύουν" γύρω από την πλατεία. Κοιτάξαμε καλύτερα και διακρίναμε δύο αυτοκίνητα μπροστά σ' ένα σκοτεινό σπίτι. Το ένα ήταν του προέδρου, είπε η φίλη μου. Το άλλο ήταν της ιδιοκτήτριας του σπιτιού...

Ο τωρινός φίλος της κυρίας αυτής, μαθαίνω ότι κάνει μαθήματα οικολογίας στα παιδιά της κατασκήνωσης. Θεωρώ ότι πρόκειται για το σωστό άνθρωπο στη σωστή θέση. Γιατί η φίλη του δεν ανάβει τα φώτα το βράδυ στο σπίτι της, ακόμα κι όταν την επισκέπτεται ο πρόεδρος.

Μ' αυτό συνειδητοποίησα ότι το ροζ είναι ένα χρώμα που πάντοτε άρεσε στην κατασκήνωση και το διατηρούν χειμώνα-καλοκαίρι...